Gesprek met een vluchteling(2): "Ik ben een mens"

Leden van Pro3 zijn in samenwerking met het COA naar Droomgaard gegaan om vluchtelingen te interviewen. Wij willen vluchtelingen een gezicht geven en hun verhalen laten horen. Wij hebben gesproken met twee Syrische vluchtelingen. Hieronder hun verhaal.

Een gouden toekomst?
B. studeerde aan de universiteit van Damascus, waar hij een ICT-bachelor hoopte te halen. Hij en zijn familie woonden in een buitenwijk van Damascus. B. droomde ervan om zijn studie af te maken en daarna de wereld te zien, te kijken hoe het in andere landen was. Toen de oorlog in 2011 begon veranderde zijn wijk in frontgebied. “Aan de ene kant stond het leger, aan de andere kant rebellen,” vertelt hij. “Mijn universiteit werd geraakt door raketten. De oorlog nam me mijn studie, mijn veiligheid en mijn toekomst af. Daarom bleef ik maar thuis, maar ook daar sloegen de granaten steeds vaker in.”

De oorlog
B. leefde de eerste drie oorlogsjaren samen met zijn familie in Damascus. “Er sloegen granaten in,” vertelt hij. “Maar we dachten altijd ‘het wordt wel weer beter’. Het was erg, maar niet erg genoeg om te vluchten. Tot die ene dag”. Hij stopt even met praten. “Mijn vader stierf voor mijn ogen. Een granaat kijkt niet naar je leeftijd, je beroep of je geloof. Ik heb hem zien sterven voor mijn ogen. Dat was het moment dat ik wist dat ik weg moest. Ik wil niet dood, ik wil leven. Ik had nooit gedacht, nog niet in mijn donkerste momenten, dat ik mijn vader zou verliezen. Ik had nooit gedacht dat de oorlog zo dichtbij ons zou komen.”

Op de vlucht
Samen met zijn broer vluchtte hij weg uit Damascus. Dat was een hele opgave, aangezien er overal gevochten werd. Het leger had overal controleposten. Als je gepakt werd, moest je gedwongen het leger in. B. en zijn broer slaagden erin om op een Syrisch vliegveld aan boord van een vliegtuig te komen. Eenmaal in Griekenland zijn ze met de trein en bus naar Nederland gereisd.

B. arriveerde na een wekenlange reis in Nederland. Vanuit Ter Apel is hij via Duinrell (Wassenaar) en Gilze-Rijen, doorverwezen naar Droomgaard. Daar is hij nu een paar weken. Zijn broer woont bij hem, maar zijn zus en moeder zitten nog in Syrië.

Voor nu veilig?
“Voor nu zijn we veilig” vertelt B. “Maar je weet het maar nooit. Een aanslag kan overal gebeuren en het geweld breidt zich alleen maar verder uit. Ik kan ze niet naar Nederland halen, omdat ik ouder ben dan 18.” Hij schudt zijn hoofd. “Mijn vader is dood. Ik en mijn broer zijn de enigen die ons gezin kunnen onderhouden, maar we kunnen niks. We mogen hier niet eens werken.” Dat vindt hij nog het ergste. “Ik vind het vreselijk dat ik niet kan werken, dat ik mijn hand op moet houden om eten te kunnen kopen,” vertelt hij. “Ik wil mijn studie afmaken, Nederlands leren, iets doen met mijn leven. Deze verveling is het ergste".

Niet de moed opgeven
B. gaat echter niet bij de pakken neerzitten. Ook in zijn huidige situatie probeert hij er het beste van te maken en te helpen. “Ik help daarom het COA in Droomgaard zo veel mogelijk, mijn Engels is goed en ik ondersteun het COA bij de vragen en problemen van andere Syriërs die geen andere taal spreken,” legt hij uit. Zijn eerste Nederlandse getuigschrift heeft hij al liggen, voor zijn vertaal- en ondersteunende werk voor het COA in Duinrell.

Kijk op vluchtelingen
Wij vroegen hem naar hoe hij kijkt naar de vluchtelingencrisis. “Ik heb er een hekel aan dat mensen denken dat wij vluchtelingen dom zijn,” vertelt hij. “Mij werd eens gevraagd of ik wel wist wat YouTube was. Natuurlijk weet ik dat, ik ben niet dom. Ik ben geen barbaar”. Hij grinnikt.
“Ik vind dat iedereen hetzelfde is, ongeacht je geloof of huidskleur. We willen allemaal een goed leven. Ik wil wel zeggen dat ik heel blij ben dat jullie voor ons zorgen, ons opvangen.” Hij lijkt even te aarzelen. “Ik ben nog steeds bang om naar buiten te gaan,” biecht hij op. “Sommige mensen kijken naar me alsof ik gevaarlijk ben. Dat doet pijn. Ik ben een normale jongen, ik doe niemand kwaad. Ik vind het vreselijk dat mensen mij zo negatief zien. Ik hoop dat ze me een kans geven.”

Met dank aan het interviewteam: Marianne, Marcel en Joan.